Η Ναχίντ, μια νεαρή διαζευγμένη γυναίκα ζει με τον γιο της σε μια μικρή πόλη στο Ιράν, όταν ερωτεύεται έναν άνδρα που θέλει να την παντρευτεί. Ενώ σύμφωνα με τους Ιρανικούς κανόνες σε περίπτωση διαζυγίου την επιμέλεια του παιδιού έχει ο πατέρας, εκείνος την παραχωρεί στη Ναχίντ, με τον όρο ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί.
Προσπαθώντας να διατηρήσει την κηδεμονία του παιδιού της, αλλά και εκείνον που αγαπά, η Ναχίντ αναγκάζεται να σκεφτεί τον προσωρινό γάμο (Sighe) ως διέξοδο. Παρά το γεγονός ότι η πράξη αυτή είναι νόμιμη, δεν έχει την αποδοχή της κοινωνίας. Ποια μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημά της;

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ίντα Παναχαντέ έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα , του Φεστιβάλ Καννών 2015, όπου και απέσπασε Ειδικό Βραβείο Ελπιδοφόρου Μέλλοντος. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ναχίντ ερμηνεύει η χαρισματική Σαρέχ Μπαγιάτ (Ένας Χωρισμός) συστήνοντας ένα δυναμικό, απρόβλεπτο και γεμάτο ένταση χαρακτήρα.

Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Ως γυναίκα σκηνοθέτης, με ενδιέφεραν πάντα τα ζητήματα των γυναικών στο Ιράν, και
κατ’ επέκταση, στη Μέση Ανατολή. Η ‘Ιστορία της Nahid’ είναι μία από τις πρωτοποριακές ιρανικές ταινίες, οι οποίες παρουσιάζουν θέματα των διαζευγμένων γυναικών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματός τους για την επιμέλεια των παιδιών, και
το ζήτημα του προσωρινού γάμου. Με την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας και προβάλλοντας τη ζωή της Ναχίντ στην οθόνη, έχω υπογραμμίσει τις αγωνιώδεις ζωές όλων αυτών των γυναικών. Ελπίζω παρουσιάζοντας τέτοια ζητήματα να μπορέσουμε να κάνουμε τη διαφορά, τουλάχιστον σε πολιτιστικό επίπεδο. Οι παραδοσιακές κοινωνίες εστιάζουν στη μητρότητα της γυναίκας και συνεπώς στον κυρίαρχο ρόλο της γυναίκας να ζει και να λειτουργεί σαν «μητέρα» – το να είσαι όμως μητέρα και το τι μπορεί να περιλαμβάνει η μητρότητα δεν αναγνωρίζεται πραγματικά σε τέτοιες κοινωνίες.», Ίντα Παναχαντέ

Διεθνής Τύπος:
• «Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας της Ίντα Παναχαντέ, ‘η Ιστορία της Nahid’, την αναδεικνύει ως μια ευπρόσδεκτη προσθήκη στην κατηγορία των κινηματογραφιστών κοινωνικού ρεαλισμού, η οποία εκτείνεται από τον Βιτόριο Ντε Σίκα μέχρι τους αδερφούς Νταρντέν.», Allan Hunter – Screen Daily

• «Οι δυνατές ερμηνείες αποτελούν θεμέλια αυτού του κοινωνικά αιχμηρού πορτρέτου.», Jordan Mintzer – The Hollywood Reporter